Depresja - to są właśnie te chwile, które każdy z nas miewa, ja też miewam wątpliwości i brak nadziei na poprawę zdrowia córki to bardzo dołuje i nie ma słów pocieszenia, bo te zwyczajne dodawanie otuchy w tak beznadziejnych sytuacjach jak nasze tylko potęguje żal i nienawiść do świata ciągle pytając dlaczego nas to spotkało. Ja sobie radzę w ten sposób, że staram się stworzyć dziecku świat w którym jest ono szczęśliwe, dzięki temu minimalizuje skutki odmienności córki, wiem że nie uchronię ją przed światem tzw - nej normalności zwłaszcza wtedy kiedy zabraknie mi sił, albo już mnie po prostu nie będzie. I z tego wszystkiego dla mnie to jest najgorsze ,że nie wiem kto zaopiekuje się moim skarbem kiedy rodzice w końcu odejdą. I ta myśl zmobilizowała nas do decyzji, że Martynie potrzebne jest rodzeństwo, i powiem wam że cudownie jest obserwować jak rozwija się zdrowe dziecko, które powoli inspiruje do różnych pozytywnych zachowań starszą chorą siostrę. I jak tak na nie sobie patrzę to wiem, że nie mam prawa żądać od zdrowej córki aby poświęciła swoje życie i przejęła kiedyś po rodzicach opiekę nad Martyną. Mogę mieć tylko nadzieję, gdziekolwiek będziesz Martynko to Matylda twoja młodsza siostra ( ten zbójnik ) będzie pilnować aby nie działa Ci się krzywda.